Het venijn zit altijd in de staart

De golf van Biskaije bijna gehad, Nog 1 nacht en dan zijn we in Coruna. De reis was voorspoedig verlopen. Wind linksachter NO met kracht 20 kn. Ideaal. Zon en alleen maar water om je heen. Zelfs werden we verrast door dolfijnen en een duif. De dolfijnen zwommen voor de boot uit wederom een mooi gezicht. Toch wel 2 meter deze beesten. De duif landde op de boot en gebruikte de boot als rustplaats. Hij bleef de hele dag en avond op zijn plekje in de zon.

In de avond verschenen er wolken. Ze werden steeds donkerder en onheilspelender. Toch maar alvast een reef zetten want de weersverwachting was 2 dagen oud en je weet maar nooit hoe zo een depressie zich gaat ontwikkelen. De wind werd harder en ging naar 30 kn. Volgens Gimo onze schipper kan zo een depressie zich ineens tot een storm ontwikkelen. Nu nog vragen we ons af wanneer het begon. De wind ontwikkelde zich naar boven de 30 kn (6 Bf). Toch maar het grootzeil naar binnen. En toen was hij er ineens. De wind ging naar 45 kn (9 Bf). met uitschieters naar 62 kn (11 Bf). Een zware storm. Het was toen 23.00 uur en het grootzeil dat in de huik lag schoot  los. Hij klapperde enorm en we dachten dat hij de boot uit zijn koers zou trekken of erger, dat het grootzeil stuk zou slaan. In het donker zijn Rob en ik in de mast geklommen. Veligheidsvest aan en vastgekoppeld met een lifeline. Vreselijk eng en zwaar vanwege de storm en het gieren van de Genua die nog een beetje openstond. Koud, nat en storm. Heel koud ondanks onze 5 lagen kleding en ons zeilpak. Donker en moe lag ik in de huik te vechten met een groot zeil en de storm. Kansloos dacht ik maar het lukte mij. Door mij bovenop het zeil te gooien en alle touwen te grijpen die om me heen sloegen. Rob hield mij op mijn plek al kon hijzelf bijna niet staan blijven. Ik hing 2 meter boven het dek in een zak met zeil. Hijgen en puffen. Hoe kom ik hier weer uit? Nergens grip. Door het huikzeil heen voelde ik de hand van Rob onder mijn voeten. Hij begeleide mijn voeten naar de stepjes in de mast. Een keer op het dek lag ik languit bij te komen. Op de brug riepen ze door het loeien van de wind heen of alles goed was. Ja, goed maar uitgeput. Toen nog het losliggende zeil zekeren met een lange band die Rob had gehaald. Het was 24.00 uur en we moesten zeker tot 07.00 uur varen naar Coruna.

Op het achterdek schrik je je dood als de muur van water op je afkomt. Maar hij tilt de boot op en rolt onder de boot door naar voren. Het voelt als surfen. Maar dan met enorm geweld. Je voelt je klein, ongelofelijk klein. Volhouden. Om 07.15 uur kwamen we in de haven van Coruna aan. Borrel en slapen. Joris en Ruben gingen schoonmaken.